Płyta
CD jest obecnie najpopularniejszym nośnikiem do trwałego przechowywania
informacji. Początki tego nośnika szacuje się na datę pojawienia
się na pierwowzoru płyt CD - mianowicie analogowej technologii LaserDisc
(LaserVision) datowanej na rok 1977. Same dyski LD nie stały się
wielkim przebojem i dostępne były praktycznie tylko w krajach zachodnich,
w USA oraz Japonii - gdzie uwaga do dzisiaj się je stosuje. Krążek
CD był więc rozwinięciem LaserDisc-a, niemniej jednak nie służył
on jak pierwowzór do zapis filmów a do zapisu dźwięku w rewolucyjnym
cyfrowym formacie. Nad projektem płyt CD pracowały dwa wielkie koncernty
RTV : Philips oraz Sony. Jak się okazało srebrzyste krążki szybko
wypchnęły z półek starą technologię i zastąpiły winylowe płyty.
Na początku swojego istnienia w latach 80 krążki CD były bardzo
drogie i wraz z samym odtwarzaczem kosztowały ówczesną wartość nowego
Fiata 126P.
Szybki
rozwój technologii oraz ogromny spadek cen nośników i odtwarzaczy
spowodował, że czytnik CD na dobre zadomowił się w większości gospodarstw
domowych - czy to w postaci odtwarzacza CD-Audio czy też komputerowego
napedu CD-ROM. Ze względu na burzliwy okres rozwoju przemysłu komputerowego
oraz potrzeby taniego i pojemnego nośnika danych narodziła się właśnie
płyta CD-ROM, której specyfikacja datowana jest na rok 1985. Specyfikację
tą nazwano Żółtą Księgą. Nie oznacza to jednak wprowadzenia napedów
CD-ROM do wszystkich komputerów.
Co to jest wreszcie ten CD ?
CD
(Compact Disc) to krążek z przejrzystego tworzywa zwanego poliwęglanem
o średnicy od 8 do 12cm i grubości 1,2 mm.

Na
jednej z powierzchni płytki znajduje się spiralna ścieżka mikroskopijnych
wgłębień o szerokości 0,66 qm (jedna tysięczna milimetra). Ścieżka
zaczyna się 23 mm od środka dysku i ma długość około 5000 lub 6000
metrów. (Gęstość upakowania ścieżek sięga 16000 na cal co powoduje
charakterystyczne rozproszenie światła.) Na zawierającą dane ścieżkę
napylono cieniuteńką warstwę aluminium, zapewniającą bardzo dobre
odbijanie promienia lasera, a następnie położono warstwę zabezpieczającego
lakieru. Na którym umieszcza się napisy lub kolorową okładkę wykonaną
przy użyciu najczęściej sitodruku. Informacja odczytywana jest więc
z drugiej strony przez przeźroczystą warstwę poliwęglanu. Warstwa
poliwęglanu jest gruba - ma około 0,4/0,6 milimetra co zabezpiecza
zapis przed zabrudzeniami bądź drobnymi rysami. Podczas odtwarzania
prędkość wirowania dysku zmienia się po to, aby dostarczyć stałą
prędkość przesuwania się względem odczytującej dane głowicy. (Prędkość
ta wynosi 1,25 m/s dla czytników płyt CD-Audio oznacza to umownie
prędkość x1) Taka metoda odczytu pozwala na optymalne wykorzystanie
powierzchni przez równomierne rozmieszczenie informacji.
Odczytywanie
zapisanych danych
Wszystkie
dane zapisane na dysku są zkodowane w postaci ciągu pitów (wgłębień)
i landów (wysepek) a całość poddana jest modulacji zwanej EFM -
zapewniającą dane nadmiarowe umożliwiające wstępną korekcję błędów.
Światło lasera natrafiając na land odbija się od powierzchni nośnika
i wpada ponownie przez soczewkę do wnętrza głowicy, fotokomórka
rejestruje natężenie światła. W przypadku Pitu światło zostaje rozproszone
i wtedy ów fotokomórka rejestruje mniejsze natężenie światła - stąd
większy impuls świetlny reprezentuje wartość bitu równą 1, mniejszy
równą 0.


|