System plików jest to zestaw reguł i zasad według których dane mają zostać zapisane na określonym nośniku. W przypadku dysków twardych każdy plik musi mieć przyporządkowaną informację w tablicy alokacji o jego wielkości oraz w jakich sektorach się znajduje. Podobnie jest w przypadku płyt CD z tym , że plik może zostać zapisany tylko w jednym ciągu , bez jakichkolwiek przerw w odczycie. Dane na temat formatu plików zapisany jest w obszarze Lead-In w TOC-u , bez którego dane na CD nie mogą zostać odczytane poprawnie przez czytniki CD-ROM. Trochę Historii Wraz z utworzeniem pierwszych krążków CD-ROM, zastanawiano się nad wprowadzeniem jednolitego i kompatybilnego ze sobą standardu. Pierwszym z "uniwersalnych" systemów plików był HSF (High Sierra Format), później jednak zaczęto stosować bardziej uniwersalny system stosowany do dziś, mianowicie ISO 9660. Wraz z rozwojem format ISO rozwijano o kolejne poziomy Level 1, 2, 3. Wkrótce także konkurencja postanowiła wdrożyć inne formaty : MS-DOS, Rock Ridge, Romeo, HFS, UDF. Ciekawostką na tym polu jest format Joliet - który zapisywany jest w SVP (Secondary Volume Description) i nie koliduje z formatem ISO, przez co nośnik odczytywany jest w każdym systemie operacyjnym obsługującym format ISO i zachowuje przy tym długie nazwy plików. ISO 9660 ISO 9660 - główny standard opisujący logiczny format płyt Data Storage. W początkowej fazie nie posiadał żadnych ograniczeń. Jednak na potrzeby istniejących wówczas systemów komputerowych podzielono go na trzy poziomy. Level 1 - Wersja standardu opracowana z myślą o bardzo ograniczonych systemach plików.
- nazwa pliku musi zawierać maksymalnie osiem liter należących do zbioru znaków d-characters. - rozszerzenie pliku musi zawierać nie więcej niż 3 litery ze zbioru d-characters. - nazwa podkatalogu nie może zawierać więcej niż osiem znaków d-characters. - maksymalna głębokość drzewa podkatalogów nie może przekroczyć 8. Pliki muszą być nagrane jako ciągły strumień danych w przeciwieństwie do większości systemów dla HDD i FDD, gdzie plik może być fragmentowany i rozrzucony po całej powierzchni dysku. W przypadku plików na płycie CD zapisana zostaje identyfikacja położenia tylko za pomocą jego adresu początkowego i długości. Level 2 - jest rozszerzeniem podformatu poprzedniego, jednakże nie ma ograniczeń co do długości nazw. Level 3 - nie posiada właściwie żadnych ograniczeń a jego budowa pozwala zapisywać pliki jako nieciągłe przez co może być użyty zapisie pakietowym (IPW). |