System plików jest to zestaw reguł i zasad według których dane mają zostać zapisane na określonym nośniku. W przypadku dysków twardych każdy plik musi mieć przyporządkowaną informację w tablicy alokacji o jego wielkości oraz w jakich sektorach się znajduje. Podobnie jest w przypadku płyt CD z tym , że plik może zostać zapisany tylko w jednym ciągu , bez jakichkolwiek przerw w odczycie. Dane na temat formatu plików zapisany jest w obszarze Lead-In w TOC-u , bez którego dane na CD nie mogą zostać odczytane poprawnie przez czytniki CD-ROM.

   Trochę Historii

   Wraz z utworzeniem pierwszych krążków CD-ROM, zastanawiano się nad wprowadzeniem jednolitego i kompatybilnego ze sobą standardu. Pierwszym z "uniwersalnych" systemów plików był HSF (High Sierra Format), później jednak zaczęto stosować bardziej uniwersalny system stosowany do dziś, mianowicie ISO 9660. Wraz z rozwojem format ISO rozwijano o kolejne poziomy Level 1, 2, 3. Wkrótce także konkurencja postanowiła wdrożyć inne formaty : MS-DOS, Rock Ridge, Romeo, HFS, UDF. Ciekawostką na tym polu jest format Joliet - który zapisywany jest w SVP (Secondary Volume Description) i nie koliduje z formatem ISO, przez co nośnik odczytywany jest w każdym systemie operacyjnym obsługującym format ISO i zachowuje przy tym długie nazwy plików.

   ISO 9660

   ISO 9660 - główny standard opisujący logiczny format płyt Data Storage. W początkowej fazie nie posiadał żadnych ograniczeń. Jednak na potrzeby istniejących wówczas systemów komputerowych podzielono go na trzy poziomy.

   Level 1 - Wersja standardu opracowana z myślą o bardzo ograniczonych systemach plików.

   - nazwa pliku musi zawierać maksymalnie osiem liter należących do zbioru znaków d-characters.

   - rozszerzenie pliku musi zawierać nie więcej niż 3 litery ze zbioru d-characters.

   - nazwa podkatalogu nie może zawierać więcej niż osiem znaków d-characters.

   - maksymalna głębokość drzewa podkatalogów nie może przekroczyć 8.

   Pliki muszą być nagrane jako ciągły strumień danych w przeciwieństwie do większości systemów dla HDD i FDD, gdzie plik może być fragmentowany i rozrzucony po całej powierzchni dysku. W przypadku plików na płycie CD zapisana zostaje identyfikacja położenia tylko za pomocą jego adresu początkowego i długości.

   Level 2 - jest rozszerzeniem podformatu poprzedniego, jednakże nie ma ograniczeń co do długości nazw.

   Level 3 - nie posiada właściwie żadnych ograniczeń a jego budowa pozwala zapisywać pliki jako nieciągłe przez co może być użyty zapisie pakietowym (IPW).

   MS-DOS Character Names

   To system plików wywodzący się z formatu ISO9660 Level 1. Różnicą pomiędzy tymi systemami jest możliwość stosowania w nazwach plików i katalogów wszystkich znaków dopuszczanych przez system MS-DOS dla komputerów PC.

   Rock Ridge

   Format Rock Ridge to rozszerzenie ISO 9660 wprowadzone dla systemów Uniksowych w tym Linux-a i NetBSD. Umożliwia stosowanie w dużych i małych liter, spacji, długich nazw ze znakami do 256 z całej tablicy ASCII , komentarzy oraz flag plików. Pamiętać należy , krążki w tym formacie nie zawsze są poprawnie odczytywane przez różne systemy operacyjne nie wywodzące się z Uniksa.

   Joliet

   Joliet został wprowadzony przez firmę Microsoft i umożliwia on stosowanie nazw do 64 znaków, które są zapisane w standardzie UNICODE. Daje to możliwość stosowania znaków narodowych właściwie wszystkich państw a także spacji oraz dużych i małych liter. Płyty nagrane w tym formacie mogą być odczytywane także przez starsze systemy operacyjne jako płytki ISO , bowiem Joliet zapisywany jest jako SVD - drugi opis zawartości krążka. Płyty z ISO/Joliet są obecnie panującym standardem.

   Romeo

   Romeo jest podobnym rozwinięciem co Joliet jednak nie jest kompatybilny ze starszymi formatami. Opracowany został przez znaną firmę Adaptec i przypomina swoją charakterystyką ISO 9660 Level 2. Obsługuje nazwy do 128 znaków ze zbioru d-characters z dodatkową możliwością korzystania ze znaków spacji.

   HFS (Hierarchical File System)

   Ten dość obcy system plików wykorzystywany jest w komputerach z systemem MacOS. Umożliwia on stosowanie do 31-literowych nazw plików i katalogów - wspiera on także specyficzne dla systemu Macintosha funkcje. System ten nie jest odczytywany przez systemy Windows. Radzą sobie z nim Linux , OS/2 Warp oraz Irix.

   UDF (Universal Disk Format)

   Format opracowany przy współpracy z Optical Storage Technology Association. Stał się głównym systemem plików dla płyt DVD. Jego najważniejszą zaletą jest możliwość zapisywania danych jako małych pakietów bez straty dużej ilości miejsca na lead-iny i lead-outy. Pozwala to na możliwość zapisu i kasowania pojedynczych plików z krążków wielokrotnego zapisu (CD-RW , DVD-RAM czy DD-CDRW) - system dzieli krążek na sektory po 192 KB. Do odczytu takiej płyty wymagane jest zainstalowanie dodatkowych sterowników, które najczęściej zapisywane są na krążku w formacie ISO. Niewątpliwą ciekawostką jest fakt iż płytę w UDF-ie może zakończyć jako krążek ISO i możliwe będzie jego odczytanie w każdym systemie. Wadą systemu UDF jest pożeranie przez niego miejsca - krążek CD-RW 650MB zapisany w formacie UDF pozwoli pomieścić tylko 536MB. W przypadku płyt CD-R mamy do dyspozycji większą przestrzeń.