Na początku lat osiemdziesiątych firmy Philips i Sony opracowały płytę CD. Do zapisu dźwięku służyła powszechnie znana metoda PCM (Pulse Code Modulation). Konwersja analogowego sygnału na postać cyfrową polegała na próbkowaniu oryginału z częstotliwością 44,1 kHz i rozdzielczością 16 bitów. Taki sposób zapisu dźwięku pozwala na uzyskanie pasma przenoszenia od 5 Hz do 20 kHz oraz dynamiki 96 dB, co stanowi wyraźny krok naprzód wobec innych form zapisu dźwięku. Jednak wraz z rozwojem nowych technologii w latach 90 i pojawieniem się w roku 1996 pierwszych odtwarzaczy DVD-Audio, tak naprawdę nic nie zagroziło dominującej pozycji płyt CD. Jak działa DVD Audio ? Po kilku latach od premiery DVD-Video grupa inżynierów z takich firm jak Panasonic i Pionner opracowała specyfikację techniczną DVD-Audio. Dla nagrań stereofonicznych przyjęto częstotliwość próbkowania równą 192 kHz i rozdzielczość 24 bitów. Takie posunięcie spowodowało iż pojemność nośnika musiała wzrosnąć ponad 1000 krotnie ! Teoretyczne parametry dźwięku z płyty DVD-Audio nie mają porównania do krążków CD-Audio. Jednak w praktyce uzyskanie takich pasm i dynamiki jest niemożliwe - bowiem żaden głośnik na świecie nie odtworzy takiego pasma ! A Super Audio CD ? Płyty Super Audio CD opierają się o całkiem inną technologię , bowiem główni pomysłodawcy projektu SACD, czyli Sony i Philips postanowili zrezygnować z metody PCM. Zamiast niej postanowiono użyć DSD (Direct Stream Digital) która próbkuje sygnał z ogromną częstotliwością 2,8224 MHz, ale z rozdzielczością tylko 1 bitu. Takie rozwiązanie wymaga podobnej pojemności od nośnika jak krążki DVD-Audio. | 
